We komen er allemaal mee in aanraking. Verdriet omdat een dierbare ernstig ziek wordt en niet meer beter kan worden. Een situatie die veel van je vraagt. Je wilt er zijn voor de ander maar je worstelt ook met je eigen verdriet. En omdat de ander je hard nodig heeft, negeer je je eigen verdriet.
Wat kan je doen in zo’n situatie? Je voelt je machteloos, omdat de ander niet meer beter kan worden. Het liefst zou je een deel van zijn of haar pijn overnemen, maar dat kan niet. Wat er overblijft, is het bieden van een luisterend oor en praktische ondersteuning. Het voelt als weinig maar het is in ieder geval iets. En het wordt erg gewaardeerd.
Als de ziekte lang duurt, gaat de situatie wringen. Ook al wil je de ander blijven ondersteunen, je wilt ook je eigen leven kunnen leiden. Je wilt blij kunnen zijn met kleine dingen, ook al is je dierbare ziek. Je wilt jezelf weer kunnen opladen, omdat je al zoveel gegeven hebt. Je wilt verder, ook al betekent het dat je dat (deels) zonder de ander doet.
En als je jezelf meer ruimte wilt gunnen, wat voel je dan? Voel je je schuldig, dat je de ander in de steek laat? Voel je opluchting dat je weer even iets voor jezelf hebt en voel je je daar juist schuldig over? Wat vindt de ander er eigenlijk van en durf je dat te bespreken?
Het zijn beladen vragen, terwijl de situatie al moeilijk genoeg is. Veel mensen gaan de vragen uit de weg en blijven hun dierbare zoveel mogelijk steunen, desnoods ten koste van zichzelf.
Wat mij opvalt is dat veel mensen nog jaren later de gevolgen hiervan ondervinden. Zij nemen automatisch een verzorgende rol aan, ze hebben spijt van gemiste kansen, of ze weten eigenlijk helemaal niet meer wat ze zelf willen.
En dat allemaal door schuldgevoel. Schuldgevoel waar een taboe op lijkt te rusten. Omdat het zo vanzelfsprekend is dat je voor de ander klaarstaat.
Herken je je in deze situatie en ben je benieuwd wat ik voor je kan betekenen? Neem dat vrijblijvend contact met me op via de link: Verdriet en schuldgevoel
Ik help je graag verder!