In de coronatijd hebben we allemaal moeten leven met beperkingen. Voor iedereen was het anders. Sommigen kwamen in aanraking met ziekte en overlijden, anderen merkten vooral dat heel veel dingen niet meer konden en mochten.  Over deze laatste groep gaat deze blog.

We hebben ons het afgelopen jaar flink moeten inhouden op allerlei fronten. We moesten thuiswerken, allerlei ontspannende activiteiten vielen weg en op sociaal gebied werden we erg beperkt. Het was doorbijten totdat het coronavirus onder controle kwam. Vaccinatie zou het licht aan het eind van de tunnel brengen en inmiddels lijken we zover te zijn dat er allerlei versoepelingen mogelijk zijn. Dat is goed nieuws, nietwaar? We staan in de startblokken om het gewone leven weer op te pakken zodra het kan.

Toch betekenen de versoepelingen niet dat alle problemen waar we mee kampen zijn opgelost. De gezondheidszorg signaleert een sterke toename van het aantal psychische problemen. De jeugdzorg luidt de noodklok al. Zouden de problemen weer als sneeuw voor de zon verdwijnen zodra we terugkeren naar een normale situatie? Ik vrees van niet. Daarvoor trek ik de parallel met rouwverwerking.

Bij rouwverwerking is uitgestelde rouw een bekend verschijnsel. Als een van de ouders overlijdt, probeert de achterblijvende ouder de kinderen zo goed mogelijk op te vangen. Dit kan betekenen dat hij of zij niet aan de eigen rouwverwerking toekomt, maar eerst de aandacht op de kinderen richt. De eigen rouwverwerking moet maar wachten tot er tijd en ruimte voor is. Vandaar de uitgestelde rouw.

Helaas blijkt uitgestelde rouw vaak te leiden tot het wegstoppen van gevoelens die nooit meer de aandacht krijgen die zij nodig hebben. Met als gevolg dat de pijn op de achtergrond aanwezig blijft en zonder specifieke reden plotseling kan opvlammen. Het feit, dat de emoties nooit goed verwerkt zijn maar zijn weggestopt, kan leiden tot onverwachte en ongewenste reacties.

Nu met corona zou dit patroon ook zichtbaar kunnen worden. Veel mensen hebben het gevoel dat ze van alles hebben gemist. Het doorbijten, tot deze periode voorbij is, kan betekenen dat de gevoelens even worden geparkeerd. En als het leven weer normaler wordt, gaan we onze aandacht richten op de dingen die we dan weer willen en kunnen doen. We staan dan niet meer stil bij wat we hebben moeten missen.

Zeker omdat iedereen verder wil na de coronaperiode, is de kans groot dat het luisterend oor voor de uitgestelde gevoelens zal ontbreken. Het is immers voorbij, je moet niet zeuren. Dat is een begrijpelijke reactie, maar helaas niet de beste reactie.

Als coach merk ik een toename van psychische klachten. Malen, spanningen, slecht slapen, vermoeidheid, concentratieproblemen, prikkelbaarheid om er maar een paar te noemen.  Het aanpakken van de oorzaak kan deze klachten sterk verminderen en doen verdwijnen. Ben je benieuwd wat ik voor je kan betekenen? Neem dan contact met me op. Je kunt me bereiken via de volgende link: Vrijblijvende kennismaking