In deze coronaperiode ervaren we allemaal beperkingen in ons leven. Wat ik het meest hoor, is het gebrek aan sociaal contact. We beperken het aantal mensen dat we zien, en als we mensen zien dan is dat op anderhalve meter afstand. Voor menselijke warmte lijkt weinig plaats meer.
Communiceren gaat ook anders. We zien onze collega’s alleen nog maar via het scherm en als we mensen in het echt zien, praten we met een mondkapje op. Dat is niet zo comfortabel en we zien elkaars gezichtsuitdrukking ook niet meer. Die natuurlijke glimlach als je iemand tegenkomt gaat verscholen achter een mondkapje of is helemaal verdwenen.
Wat betekent dit voor de toekomst?
We hopen dat we onze vrijheden weer terugkrijgen als het coronavirus, mede dankzij het vaccinatieprogramma, onder controle komt. Gaan we dan weer naar cafés en restaurants, naar het theater en naar allerlei andere plaatsen die tijdelijk niet mogelijk waren? Gaan we weer handen geven, knuffelen en zoenen? Gaan we weer in de spits met zijn allen naar het werk? Of zou er iets blijvend veranderd zijn?
Je hoort geluiden dat thuis werken een structureler karakter zal krijgen dan voor corona. Veel werknemers maar ook veel scholieren hebben ervaren dat er vanuit huis meer mogelijk is dan voorheen werd gedacht. Dat zou betekenen dat we meer via beeldschermen blijven communiceren. Tegelijkertijd ben ik er van overtuigd dat echt sociaal contact, bijvoorbeeld met vrienden en familie, in alle hevigheid zal opveren zodra het weer mag. Mensen zijn immers sociale wezens, die verbinding met anderen hard nodig hebben.
Ik wens u alvast een warm en gelukkig 2021!